بسم الله
در خصوص رابطه اختیار و ایمان علامه میفرمایند: انسان در امر ایمان یا کفر مختار است. و اساسا ایمان اضطراری به درد نمیخورد و سودی ندارد. ایمان وقتی اثر دارد که از روی اختیار بوده باشد. عقیده و ایمان هیچگاه در پرتو زور و جبر اصل نمیشود، بلکه تنها برهان و استدلال است که میتواند ایجاد عقیده و ایمان بنماید به عبارت دیگر ایمان وقتی مفید است که آدمی در دنیا و قبل از ظهور آیات الهی(عذابهایی که مفّری از آنها نیست) بطوع و اختیار ایمان آورده و دستورهای خداوند را عملی کرده باشد و اما کسی که در دنیا ایمان نیاورده و یا اگر آورده در پرتو ایمانش خیری کسب نکرده و عمل صالحی انجام نداده و در عوض سرگرم گناهان بوده است، چنین کسی ایمانش که ایمان اضطراری است، در موقع دیدار عذاب و یا در موقع مرگ سودی به حالش نمیدهد. و باید افزود که ایمان نافع ایمانی است که در دنیا باید آن را کسب نمود و جایگاه آن تنها در دار دنیا است.
