بسم الله
تو یه جلسه ای قرار بود تدبر سوره همزه بگم . شروع کردم و گفتم و گفتم تا رسیدم به این آیه که « یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ »
فرد فکر میکنه اگر یه عیبی در اون نیست و یه امکانی رو داره در دنیا نسبت بهش مالک هست و خودش رو در اون امکان یا نعمت جاودانه میدونه و فک میکنه الی الابد اون امکان براش موندگار هست و همین دلیل میشه تا دیگران رو به واسطه نداشتن اون امکان مورد همز و لمز(عیب جویی و تحقیر ) قرار بده .
به اینجا که رسیدم یهو یاد همه اونایی افتادم که به واسطه عمل غلط و حتی معصیتشون بارها و بارها سرزنش و تحقیر کردیم . چقدر توهم تقوا و زهد برداشتیم که این عیب و گناها در ما وجود نداره و در اونا از ابتدای خلقت بوده .
حضرت یوسف (ع) فرموده اند : نفس من اگر عمل سوء انجام نمیده این عارضی است والااگر از من برداشته بشه من هم گنه کار میشم .
این ینی اهل بیت عصمت رو در خودشون جاودانه نمیدونن برای همین تو مناجات های مولا و حضرت زین العابدین دچار تعجب میشیم که چرا امام مدل یه گناهکار وارد دعا شده و طلب بخشش کرده .
انبیاء و اهل بیت هیچ وقت خودشون رو مبراء از عیب نمیدیدن و برای همین به تعداد بیماری آدمها باهاشون بیمار بودن ، همدرد بودن و دلهره و دلشوره داشتن و بهم میریختن .
سوره خیلی دردش زیاده و این از اون کلمه " ویل " در ابتدا کاملا پیداست
اینجا چند تا سوال مطرح میشه که دوس دارم شما به یکیش جواب بدید
از کجا بفهمیم داریم اعلام برائت از ذات فرد رو میکنیم یا فعل اون رو ؟؟؟؟
